lekker handig

Afgelopen zaterdag heb ik hem even behoorlijk geknepen maar uiteindelijk ben ik met de schrik vrijgekomen van wat mijn jongste broer een typische "Brigitta actie" noemt.

Op zaterdagochtend doe ik een klein rondje op de fiets door ons dorp, eerst naar de bakker voor het allerlekkerste brood en daarna haal ik bij de Luingahof verse eieren en wat fruit. Ik heb geen gewone fiets, maar een fiets met trapondersteuning en die is iets zwaarder dan een normale fiets. Op dit moment heb ik ook geen fietstassen of een mand aan het stuur, dus mijn tas met brood en eieren hangt dan gewoon aan het stuur.

De oprit van de Luingahof is geplaveid en je kunt in principe direct opstappen maar zoals ik al zei is mijn fiets iets zwaarder en bij het opstappen verloor ik op de een of andere manier m'n evenwicht en helde ik opeens gevaarlijk ver naar rechts waarbij ik de gracht steeds dichterbij zag komen. Gelukkig hebben ze ook een groot hek bij de ingang, dat openstaat als de winkel open is. Dat zou mijn redding zijn, ik greep met mijn rechterhand naar het hek maar toch mijn grote schrik, draaide het hek nog verder en kwam de gracht nog dichter bij en lukte het mij met geen mogelijkheid om mijn balans te hervinden, de fiets die tegen mij aanhangt werd zwaarder en zwaarder, de ene trapper drukte in m'n linkervoet, de andere trapper hing tegen mijn rechter kuit aan, er prikte iets enorm tegen m'n ribben en met mijn linkerhand probeerde ik krampachtig  m'n fiets vast te houden.

Ik voelde een lichte paniek opkomen, er was geen mens in de buurt die me tot hulp kon schieten en ik zag me al met fiets en boodschappen in de gracht eindigen. Op de een of andere manier hervond ik dan toch mijn balans en lukte het mij de fiets weer overeind te duwen. Het hart klopte me in de keel, maar ik had het overleefd, ik liep trillend naar de weg en stapte op.

Thuis heb ik eerst maar een kop koffie gezet en de schade opgenomen. Gelukkig is die beperkt gebleven tot een paar flinke blauwe plekken en hele zere spieren in schouders, nek en armen.

Ik denk dat ik deze week toch maar even fietstassen ga regelen.....

De tijd vliegt

En dan is het zomaar al weer 2 weken geleden dat ik mijn verjaardag heb gevierd. Het was de eerste verjaardag hier in dit huis samen met Wim. En het was een goede verjaardag. Met veel lieve verjaardagswensen, veel mooie, attente cadeaux en veel lieve mensen om me heen. En ook al is het 2 weken geleden met deze bloemen wil ik iedereen nog even bedanken voor deze mooie, bijzondere verjaardag

Spijt

Mijn lieve schoonzusje is al heel lang op zoek naar een etagère van glas van 3 lagen, en die blijken moeilijk te vinden. Of ze zijn stinkend duur, of ze hebben maar 2 lagen. Al meerdere jaren kijk ik rond naar een geschikt exemplaar voor haar verjaardag of voor de kerst, maar tot nu toe zonder succes. En toen zag ik hier in de opruiming deze etagère

Dit was wat ze zocht, ik wist het zeker, ze houdt van geslepen glas, ik was er alleen niet zeker van of ze de 3 verschillende glastinten mooi zou vinden. Maar als ze hem echt niet mooi zou vinden, ging hij weer met mij meer naar huis, want toen ik die etagère in levende lijve zag (nou ja, levend) was ik verkocht en had ik al spijt dat ik er niet direct 2 had gekocht.

Schoonzusje vind hem schitterend, ik heb niet gewacht tot haar verjaardag of tot de kerst, mijn broer en zij hebben ons zoveel geholpen met de verhuizing dat ik vond dat ze het gewoon nu kon krijgen. En ik hou me in en bestel er niet nog 1, ik geniet gewoon als ik bij haar ben.

Poezenverdriet

Eind mei ontstapte onze krolse Layla, een hele nacht en een hele dag was ze foetsie. Tja, en dan kun je natuurlijk op je klompen aanvoelen dat zo'n uitstapje niet zonder gevolgen zal blijven. Heel langzaam zagen we haar uitdijen en na een beetje gereken, wisten we dat ze vorige week zo rond donderdag zou moeten bevallen. Donderdag kwam, maar nog helemaal niets (de week daarvoor had ze al een keer een vals alarm afgegeven) Vrijdag was het echter helemaal anders, Layla was anders en rond half 10 braken haar vliezen (jaja, ook bij poezen gebeurt dat gewoon) na een uur was er nog steeds niets onderweg. Ik toch maar even de dierenarts gebeld en die vertelde me dat het wel een hele dag kan duren.
Rond half 3 was het dan zo ver, de bevalling begon. Maar helaas, het eerste katje kwam levenloos ter wereld en was ook extreem klein.
Niet lang daarna kwam nummer 2, beduidend dikker en groter maar nog steeds klein, maar hij/zij deed het uitstekend. Toen kwam nummer 3 weer iets kleiner maar ook goed actief even later nummer 4!! Van haar/hem wist ik niet of het wel goed zou komen, ze/hij was erg klein, maar deed toch haar/zijn best. En toen begon moeders zich te poetsen en dacht ik dat het klaar was maar toen ik een kwartier later nog een keer in de doos keek lag daar nummer 5!!!! Volgens mij is zo'n groot nest eigenlijk te veel voor een eerste keer, maar ja, het was wel zo. Bij dit laatste katje had ik helemaal geen goed gevoel maar het leek allemaal goed te gaan en we gingen 's avonds met een gerust hart op koffievisite.

Helaas, toen we thuiskwamen was het poesje overleden. Nummer 4 leek het ook niet zo supergoed te doen en ik begon me echt een beetje zorgen te maken, terecht want ook zij overleefde het niet. De andere 2 poesjes leken het goed te doen, ze buitelden wat over elkaar heen en lieten van zich horen als moeders de doos verliet.

We moesten 's middags even een uurtje weg en tot onze grote verbazing en verdriet lag er weer een dood poesje in de doos. Ik mijn moeder bellen die direct vroeg of Layla wel genoeg melk had. Toen ik dat ging controleren, bleek dat haar tepels al weer helemaal klein waren en kon ik ook geen opgezette melkklieren meer voelen. Ik de dierenarts gebeld, het enige dat we nog konden proberen was kittenmelk. Daarnaast hebben we een warme lamp op de doos gezet want Layla raakte behoorlijk in de war en verliet steeds vaker de doos.
Al onze inspanning hebben helaas niet geholpen, gisterochtend was ook het laatste poesje overleden. Ik was in tranen, ik had me hier zo ontzettend op verheugd, 4 levende kittens en nu helemaal niets meer.

En Layla? Het is net alsof er nooit kittens zijn geweest, ze loopt niet te zoeken of te mauwen, het enige wat ze wil is extra aandacht (maar perzen zijn sowieso gek op aandacht) Ik heb nog een gesprek met de dierenarts hierover, want ik wil natuurlijk wel weten of het verantwoord is dat ze ooit nog weer een nestje krijgt. Zo niet, dan laten we haar steriliseren want een drama zoals afgelopen weekend wil ik niet nog een keer meemaken.