Alpaca's & Feel-good movies

Twee weken geleden kreeg ik 's ochtends om 8 uur een sms van mijn dochter: "mam, ga je 11 december met me naar een Alpaca-show in Assen?" Ik schoot spontaan in  de lach; Alpaca's??? Ik wist van haar fascinatie met Peru en daar horen dus ook die wollige beestjes bij.
Wij gisteren dus naar Assen, wat een blij kind, stapelverliefd is ze op die dieren en ik moet zeggen, ze hebben een erg hoog knuffelgehalte en maken hele lieve mekkergeluidjes. De wol van deze beestjes is echt onvoorstelbaar zacht (maar niet goedkoop) Na een paar uurtjes rondgezworven te hebben, beestjes geaaid en bewonderd te hebben en leuke gesprekken gevoerd te hebben, zijn we weer richting Groningen gegaan.

Two weeks ago, my daughter asked me to visit an Alpaca show with her. She's fascinated by Peru and also by these sweet inhabitants of that country. So yesterday we spent a couple of hours admiring these very cuddly animals. You can't help but love them and I had a very happy daughter.

In Groningen hebben we gezellig iets gedronken en daarna de Italiaan bezocht en als afsluiter van deze fijne dag zijn we naar de film "New Years Eve" geweest. Een echte feelgood film in de stijl van "Love Actually", "Valentine's Day" en "Alles is Liefde" Het was een leuk onderhoudende december film, maar haalde het wat mij betreft niet bij de eerste in dit soort "Love Acutally"
Heerlijk zo'n dagje met mijn dochter en ik geniet er nu nog meer van omdat ik weet dat ze straks bijna 6 maand buiten bereik is voor dit soort dingetjes.

After the Alpaca show we went back to Groningen where we had a drink, a nice  meal at an Italian restaurant. We then finished the evening by watching New Year's Eve. A really nice feel-good movie but for me the best in this genre is still "Love Actually"
I loved this day out with me daughter, even more so as she'll be leaving for South Africa next month and day's like this will be impossible voor nearly 6 months.

Een kaart en een Appeltaart / a card and an Applepie

Vandaag viert mijn moeder haar 66e verjaardag. Mijn broer en schoonzus nemen het kado vanavond mee maar helemaal met lege handen wil ik niet aankomen dus ik heb een kaart gemaakt en ga straks nog een mooie bos bloemen voor haar halen.

Today it's my mum's 66th birthday. My brother and SIL will be bringing her present tonight but I don't want to arrive emptyhanded so I made her a card and will get her some nice flowers.

Ook heeft mijn moeder me gevraagd om een appeltaart te maken, ik heb een eigen vulling bedacht en die valt altijd goed in de smaak. Helaas is de vulling niet echt te zien en wat erger is, jullie kunnen hem ook niet proeven dus zullen jullie het moeten doen met de foto.

She also asked me to make my famous applepie, I have my own recipe for the filling and everbody likes it very much. Unfortunately you can't really see the filling and worse, you can't taste it either so you'll have to make to with the photograph.



Mijn Oma

Gisteravond stond er een berichtje op het antwoordapparaat van mijn oma (92 jaar oud) Of ik morgen (vandaag dus) ook naar het verzorgingshuis kwam want hun zanggroepje zou een paar liedjes ten gehore brengen.
Nou ligt het verzorgingstehuis aan het eind van mijn straat en had ik verder geen plannen, dus natuurlijk ben ik vanmiddag heen gegaan. En ik was niet alleen. Mijn vader's broer en zijn vrouw, mijn vader's zuster, een neef en een nichtje met haar dochter (zij heeft oma's laatste achterkleindochter op de wereld gezet, ik de eerste) Oma genoot; van het zingen, maar misschien nog wel meer van het feit dat wij er waren om mee te delen in haar plezier. Ze las ook nog een grappig stuk voor, kortom, oma was happy.

Ik heb respect voor mijn oma, ze is 92, heeft al 2 kinderen verloren (mijn vader was 33, mijn oom eind 40) en opa leeft ook al ruim 22 jaar niet meer. Toen ze 62 was, heeft ze nog haar zwemdiploma gehaald en jarenlang was ze lid van de volksdansgroep en ging ze naar bejaardengym. De laatste jaren gaat het fysiek niet meer helemaal super. Ze is al een paar x opgenomen geweest met uitdrogingsverschijnselen, heeft heel veel pijn (en moeite) met het lopen maar haar brein is nog messcherp. Ze is op de hoogte van het leven van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen en is nog steeds superijdel (vroeger werd ze natuurlijk niet voor niets Aaltje pronk genoemd)

Ik hou veel van mijn omaatje en hoop dat ze nog heel lang bij ons blijft en ik ben blij dat ik alleen maar de straat uit hoef te lopen om haar even te zien.