Dat ben ik momenteel en ik wil wel bloggen maar weet ook niet zo goed hoe. Toen ik hier in februari kwam wonen, hoorden we dat onze overbuurman betrokken was bij een bedrijfsongeval in de Eemshaven en dat het er niet goed uitzag, helemaal niet goed. We verwachtten dan ook allemaal dat er een naar bericht zou volgen maar wonder boven wonder leek hij zich te herstellen. De verwondingen waren heel ernstig en hij zou een lange weg met veel ingrepen moeten gaan, maar alles was mogelijk, er moesten alleen geen complicaties onstaan. De afgelopen maanden verliepen met ups en downs maar de laatste tijd was men voorzichtig optimistisch en werd er over de grote operatie gesproken. Maar vorige week ging het opeens goed mis. Ik wil hier niet op de details ingaan maar na een paar zenuwslopende dagen voor mijn buurvrouw en haar familie is hij voor het weekend toch overleden.
Tja, en wat zeg je dan tegen je buurvrouw die bijna je eigen dochter had kunnen zijn en achterblijft met een klein jongetje van 2,5? Ik weet het niet. Elk woord van troost lijkt een cliché en niet voldoende. Er zijn geen woorden van troost of wijsheid die haar pijn en verdriet en boosheid kunnen verzachten of draaglijker maken. Het enige dat we kunnen doen is haar laten weten dat mocht ze ons op wat voor manier dan ook nodig hebben wij er als buren voor haar zullen zijn.
En hoewel ons eigen leven natuurlijk gewoon door gaat, ben ik af en toe een beetje stil. Ik heb mijn overbuurman nooit leren kennen en zijn jonge vrouw ken ik nog maar heel kort en nog helemaal niet goed. Maar mijn moeder is ook jonge weduwe geworden en bleef op haar 32e achter met 3 kinderen, ik weet wat het met haar heeft gedaan en dan gaat mijn hart uit naar deze jonge vrouw die een nieuwe weg moet vinden. Zoiets zou niet moeten mogen.
10 opmerkingen:
Liefs ....xxx..
Heel verdrietig als een jonge man en vader zo iets overkomt. Goed dat je als buren wilt helpen als dat nodig is.
Sterkte en ik hoop dat ook jij het een plekje kan gaan geven.
Lieve gr Anja
Hai Brigitta, zo'n bericht is even een andere binnenkomer dan een leuke oogst .. Ook al is het moeilijk woorden te vinden (dan maar dat je ze niet hebt), een kaartje wordt vast op prijs gesteld. En dat je haar niet goed kende, hoeft natuurlijk niet zo te blijven.
Wat een moeilijke dingen zijn dat he.
Helemaal OT: mijn fact leek dus eerst een fairytale :-)
Dank voor je berichtje!
Het is altijd moeilijk om als alleenstaande ouder verder te moeten gaan. Hetzij na een overlijden of na een scheiding. Knuf voor jou meis.
Liefs van Marian
Soms word je zo geconfronteerd met hoe oneerlijk het leven kan zijn, blijf jezelf Brigitte, ga naar haar toe en ook al weet je niet wat je moet zeggen dan zeg je dat maar.
Vergeet haar over een paar weken niet als alle aandacht is verdwenen.
Sterkte meis
Liefs
Tanja
piep, dit is heel erg triest, en ja het leven staat stil, voor degene die achterblijven, maar ook voor de mensen die het gezin omringen...
zoals de buren...
meid, kan je maar één raad geven, als je de buurvrouw ziet, vraag zelf hoe het gaat, want sommige mensen durven er niet over te spreken en weet uit ervaring dat dit zeer moeilijk is voor hen, onze vriendin heeft haar man (onze vriend) drie jaar geleden verloren, en ja als we makaar ontmoeten, wordt er altijd even over Herman gepraat, doet ons beide nog steeds goed.
knuf knuf
mieke
piep, dit is heel erg triest, en ja het leven staat stil, voor degene die achterblijven, maar ook voor de mensen die het gezin omringen...
zoals de buren...
meid, kan je maar één raad geven, als je de buurvrouw ziet, vraag zelf hoe het gaat, want sommige mensen durven er niet over te spreken en weet uit ervaring dat dit zeer moeilijk is voor hen, onze vriendin heeft haar man (onze vriend) drie jaar geleden verloren, en ja als we makaar ontmoeten, wordt er altijd even over Herman gepraat, doet ons beide nog steeds goed.
knuf knuf
mieke
Oh wat verdrietig zeg! Heb er even geen woorden voor.
Lieve Brigitta,
Ja, zoiets is best aangrijpend en zeker als je het zo als een paralel kunt stellen met je eigen Moeder's jonge leven. Dat krijgt voor jou nu ineens ook méér inhoud. Ga op bezoek bij je jonge buurvrouwtje. Gewoon er zijn, al spreek je geen woord... Het voor haar niet alléén zijn, het niet alléén te hoeven dragen en het feit dat iemand belangstelling in haar heeft werkt al verzachtend. Nooit bang zijn van de situatie zelf; daarom nooit weg blijven bij zo iemand. Projekteer in zo'n geval altijd de situatie op jezelf en vraag je af: 'hoe zou je zelf een bezoekje en wat belangstelling op prijs stellen?' Dat geeft een goeie inzage in de situatie.
Deel iets van seizoens fruit of groente. Gewoon spontaan even binnen lopen en zeggen, ik dacht aan jou...
Heel veel sterkte ermee. Lief dat je dit zo uit hier; zonder al te zeer in detail te gaan!
Liefs,
Mariette
Een reactie posten